Κάθε κοινωνία που θέλει να προστατεύει τους εργαζόμενους και να θέτει όρια στη δύναμη των εργοδοτών, διασφαλίζει το δικαίωμα στην απεργία. Τι ισχύει στην ελληνική πραγματικότητα;
Από τις 98 γενικές απεργίες που έγιναν στην ΕΕ μεταξύ 1980-2008 (δηλαδή στις ”καλές εποχές”), οι 38 έγιναν στην Ελλάδα1. Έχοντας οργανώσει το 39% του συνόλου των γενικών απεργιών της ΕΕ, είναι μάλλον φανερό ότι στο μεταπολιτευτικό παρελθόν μας είχαμε καταχραστεί το δικαίωμα στην απεργία. Η κοινωνία μας δεν εμπιστεύεται τα συνδικάτα – μόλις το 19%, σύμφωνα με έρευνα της Διανέοσις2. Οι βασικές αιτίες είναι γνωστές, όπως ο κομματικός χαρακτήρας και οι πελατειακές σχέσεις.Remaining Time-0:00FullscreenMute
Έχουμε ανάγκη από εκσυγχρονισμένα συνδικάτα στην Ελλάδα, την εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης. Μοιάζει παράδοξο αλλά η διάταξη του 50%+1 των μελών που απαιτείται για την προκήρυξη απεργίας, και την οποία μάχονται τα συνδικάτα, μπορεί να τα βοηθήσει να εξελιχθούν.
Ο βασικός λόγος είναι ότι τα αναγκάζει να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των μελών τους, και κατ’ επέκταση ευρύτερη κοινωνική στήριξη. Για να το πετύχουν, χρειάζονται όραμα και επιχειρήματα που πείθουν την πλειοψηφία. Οι ηγέτες των μελλοντικών συνδικάτων θα εκφράζουν πιο σύγχρονο λόγο απευθυνόμενοι σε όλους, όχι σε κομματικούς πυρήνες ή σε κλίκες. Η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψήφου, με την προϋπόθεση ασφάλειας και προστασίας των δεδομένων, ωθεί τα συνδικάτα να λειτουργήσουν με περισσότερη διαφάνεια και οργάνωση.
Η προωθούμενη αλλαγή είναι ένας μοχλός αλλαγής προς την σωστή κατεύθυνση. Δεν επιτίθεται στο δικαίωμα στην απεργία, αλλά στην κατάχρηση του δικαιώματος από την μειοψηφία. Αν τα συνδικάτα εκσυγχρονισθούν, θα ωφεληθούν τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι επιχειρήσεις. Αν όχι, θα μοιάζουν απομεινάρι του προβληματικού μας παρελθόντος και όχι το στήριγμα των εργαζομένων την επερχόμενη δεκαετία. Η αλλάζουν, ή βουλιάζουν.
Πρόσφατα σχόλια